Na zijn Mulo-opleiding begon het werkzame leven van Jo Bokma op kantoor bij verzekeringsbank De Nieuwe Eerste Nederlandsche. Hij was als dienstplichtig militair betrokken bij de oorlogshandelingen rond de Grebbeberg en bracht de bezettingsjaren voor een groot deel door als onderduiker om tewerkstelling in Duitsland te ontlopen. Na de bevrijding werkte hij eerst als personeelschef voor Volksherstel in Amsterdam.

Door contacten met de journalistieke wereld werd de fotografie al snel zijn professie. Als freelance reportagefotograaf werkte hij onder de naam Nederlandse Fotodienst (Nefod) enige tijd samen met Evert de Vries en maakte fotoreportages voor geïllustreerde tijdschriften in binnen- en buitenland. Van 1948 tot 1955 publiceerde hij vooral in het protestants-christelijke weekblad De Spiegel. In 1948 fotografeerde hij Nederlandse kunstenaars in Parijs, o.a. Frans Boers, César Domela, Conrad Kickert, Wim Oepts, Bram en Geer van Velde. Deze foto’s waren bedoeld voor een nooit verschenen boek van Uitgeverij Elsevier. In 1953 maakte hij een uitgebreide reportage van de watersnoodramp.

Rond 1954 kreeg hij het verzoek van Artis de vangst van inktvissen bij Bretagne te fotograferen. Omdat publicatie van deze reportage in diverse gedrukte media tot een stroom bezoekers leidde, ontstond het idee meer te doen aan publieksvoorlichting en werd in 1955 het tijdschrift Artis gestart. Bokma was vanaf het begin tot zijn pensionering in 1978 als vaste fotograaf van de dierentuin nauw betrokken bij dit blad. In de jaren zestig maakte hij als opvolger van H.C. Verkruysen ook een groot aantal promotiefilms. Door het hele land hield hij voordrachten over Artis waarbij hij zijn foto’s en films toonde.

In 1978 kreeg hij van Amsterdams Fonds voor de Kunst de opdracht om De Periferie van de stad te fotograferen. Hij documenteerde locaties die door woningbouw, industrialisatie en de aanleg van de ringweg dreigden te verdwijnen. Na zijn pensionering bezocht Bokma de Vrije Academie en ging hij creatief vrij werk maken.